Ética y bioética en el mundo científico: una revisión integradora de la literaturaEthics and Bioethics in the Scientific World: An Integrative ReviewThis paper studies the reality of ethical and bioethical issues in the scientific world through an integrative literature review of articles included in three databases. Seven terms from the thesaurus Health Sciences Descriptors were used, from which three combinations were elaborated and used in the three databases. After applying inclusion requirements, a total of 18 articles were selected. Certain misconducts, (...) particularly plagiarism, falsification and data fabrication, have been showing an increasing behavior, which requires more stringent measures in order to control such phenomenon and maintain scientific credibility before society and authorities.Para citar este artículo / To reference this article / Para citar este artigoSouza-Júnior EV, Rosa RS, Guedes TP, Silva CS, Ribeiro DB, Balbinote FS, Souza DF, Teixeira RB, Silva-Filho BF, Sawanda NO. Ética e bioética no mundo científico: uma revisão integrativa. Pers bioet. 2020;24:151-165. DOI: https://doi.org/10.5294/pebi.2020.24.2.3Recibido: 30/06/2020Aceptado: 28/07/2020Publicado: 27/11/2020. (shrink)

Le origini dell’antikantismo nella chiesa cattolica. La condanna della Philosophie de Kant di Charles Villers - ABSTRTACT: La pubblicazione della Philosophie de Kant ou Principes fondamentaux de la Philosophe transcendentale da parte del francese Charles Villers mise subito in allarme la censura cattolica romana: nel 1804 l’opera arrivò sui tavoli dei padri dell’Indice e si decise per la sua condanna. Ma l’avventura italiana e romana di Napoleone, con il trasferimento a Parigi degli Archivi Vaticani e la dispersione della (...) Sacra Congregazione dell’Indice, differì di molto la progettata condanna, che arriverà solo il 22 divembre 1817 nell’avvio della restaurazione culturale e politica. Per i padri dell’Indice, il pensiero di Kant era pericoloso per quel razionalismo soggettivistico che allontanava dal magistero teologico della Chiesa e dallo stesso dettato biblico. Un Kant, quello della censura romana, male interpretato e per nulla inteso. (shrink)

Notamment par l'intermédiaire de Germaine de Staël.

Otorgar un sentido político consciente a los mecanismos y dispositivos en los que toman cuerpo las políticas sociales es algo que exige considerar la descripción de la vida social desde la que éstas, con mayor o menor conciencia de ello, arrancan. La forma en que la filosofía política contemporánea se ha acercado a la propuesta de la Renta Básica constituye un ejemplo especialmente revelador de dicha cuestión. En este texto se presentará, en primer lugar, el marco conceptual y de análisis (...) de la realidad social desde el que la tradición republicana ha abordado las controvertidas nociones de libertad y de neutralidad. En segundo lugar, se cotejará la perspectiva de la libertad republicana con la noción de libertad que opera en el marco del esquema de la libertad real propuesto por Philippe Van Parijs, esquema que se compromete con un criterio de justicia según el cual es justa aquella sociedad en la que el número de opciones disponibles por parte de las personas más desfavorecidas es mayor. En tercer lugar, se planteará la necesidad de una aproximacióna la propuesta de la RB que exija una categorización de dichas opciones que priorice aquellas que, aun siendo, quizás, menores, confieran a los individuos mayores garantías de seguridad en la definición y desarrollo de sus planes de vida propios sin interferencias arbitrarias por parte de otros agentes. En esta dirección, se propondrá una aproximación normativa a la propuesta de la Renta Básica que, de acuerdo con la tradición republicana, asuma que aquellas instancias susceptibles de ser consideradas libres -o no- son, no ya las decisiones en sí mismas, sino los individuos que, encuadrados socio-institucionalmente, han de tomarlas. Finalmente, se señalarán los efectos que el manejo de la perspectiva republicana tiene en el diseñopolítico- institucional de la propuesta de la Renta Básica en el marco de las sociedades de mercado en las que vivimos. (shrink)

Résumé L’auteur interroge la relation complexe que la peinture de Bernard Villers entretient avec la culture du livre et avec la pratique de l’édition. En effet, le livre – dans tous les sens du terme – a profondément marqué sa démarche de peintre. Il s’agit donc d’analyser l’impulsion que le livre a pu donner à la pratique et aux stratégies picturales. Plusieurs aspects de cette fascination pour la possibilité de faire de la peinture en faisant des livres sont donc (...) passés en revue à la recherche d’une cohérence : les inspirations littéraires, l’inscription du livre dans le quotidien, le livre comme objet, etc., mais surtout l’utilisation du recto et du verso en peinture. (shrink)

The topical focus of the following inquiry is the critical engagement of French scholars and writers ca. 1800 – for example, Madame de Staël or Charles de Villers – with German philosophical aesthetics. With regard to this case study, the changing relationship of literary criticism and aesthetics within different national contexts can be brought into view. In France, the concept »esthétique«, which was imported as a translation of the German neologism »Ästhetik« current since the publication of Baumgarten’s work, met (...) with firm resistance from the middle of the 18th century on. The task of the following contribution is to analyze the reasons for this rejection in French intellectual circles at the end of the 18th and the beginning of the 19th centuries. In the background of these often quite intensely conducted discussions lies the question whether philosophy can legitimately claim to produce a specific discourse regarding literature. (shrink)

Excerpt from Vom Lebenswege, Gesammelte Vortrage und Aufsatze "Ich habe Gedanken fur manche Menschen an allen Enden meines Weges verstreut. Etwas wird aus allem und jedem; was, - das kummert mich nicht. Aueh in den Waldern fallen die Blatter ungezahlt zu Boden; wer fragt naeh ihnen und hebt sie auf? Aber die Wurzeln der Baume, die sie schutzend deeken, wissen von ihnen und wachsen auf zu hohen Kronen, die uber alles Land ihre Bluten schutten." Villers. Dem Motto, das Friedrich (...) Jodl dieser Sammlung eines Teiles seiner kleinen und allerorten zerstreuten Schriften selbst vorausgesetzt, ist nicht viel hinzuzufugen. Es druckt vollkommen die Stimmung aus, in welcher er dieselben schrieb und sehr oft seine Vortrage hielt. Wie tief ihm selbst auch seine Zeit ans Herz gewachsen war und wie eng er ihre Note und ihre Hoffnungen, ihre Wunsche und Bedurfnisse mit seinem innersten Ringen und Streben verband - er wusste es doch sehr genau, da Ber mit vielen seiner heiligsten Gedanken und Uberzeugungen der Zeit fremd blieb und daB der Same, den er ausstreute, nicht Felder bestellen konnte, sondern nur da und dort zu neuer Blute und Frucht trieb. Aber so klar er das uberschaute und erkannte, so klar und selbstsicher, so voll Zuversicht schaute er auch in die Zukunft. Es gab fur seinen Geist keinen Zweifel daruber, dass das, was er der Welt zu sagen hatte, einmal auch von den Vielen begehrt werden wurde und dass er es sagen musse, um sein Teil an der fortschreitenden Entwicklung der Menschheit zu leisten. Von Jugend an lebte er nach diesem, seinem innersten Gesetz, ohne rechts oder links zu sehen und den Rucksichten des Tages oder wissenschaftlichen Modestromungen Rechnung zu tragen. About the Publisher Forgotten Books publishes hundreds of thousands of rare and classic books. Find more at www.forgottenbooks.com This book is a reproduction of an important historical work. Forgotten Books uses state-of-the-art technology to digitally reconstruct the work, preserving the original format whilst repairing imperfections present in the aged copy. In rare cases, an imperfection in the original, such as a blemish or missing page, may be replicated in our edition. We do, however, repair the vast majority of imperfections successfully; any imperfections that remain are intentionally left to preserve the state of such historical works.". (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

This article analyses the definition of sovereignty that Bodin provides in his 1576 Six livres de la république, which outlines sovereignty using French, Greek, Latin, Italian and Hebrew terms. It argues that, despite this attention to more than one language, Bodin wishes to present sovereignty as an unbound ideality beyond any and every language. Nevertheless, it is argued that Bodin in fact privileges the French souveraineté as that which sets up the analogical continuity between Greek, Latin, Italian and Hebrew. Accordingly, (...) the article tracks the importance of French for Bodin in the wake of the 1539 Ordinance of Villers-Cotterêts, as well Bodin's claim that one of the ‘true marks of sovereignty’ is the power of the sovereign to change the language of his subjects. It ends by suggesting that the status of the exception in translation is not a species of sovereign exception, as Jean-Luc Nancy proposes, but a matter of linguistic justice. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:131. THE HUME LITERATURE FOR 1978 The Hume Literature from 1925 to 1976 has been thoroughly covered in my book Fifty Years of Hume Scholarship : A Bibliographical Guide (Edinburgh University Press, 1978; J¿ 5.50), which also lists the main earlier writings on Hume. Publications of the year 1977 were listed in Hume Studies last November. What follows here will bring the record up to the end of 1978. (...) Readers are invited to inform me of any omissions, and to send me offprints of their own articles. The intention is to maintain a complete bibliographical record of critical work on Hume, by the regular publication in Hume Studies of an annual bibliography covering the previous year, with addenda consisting of items omitted through ignorance in previous years. References to recently-appearing reviews (of books from earlier lists) are given at the end. The following abbreviations of journal titles are used here: APQAmerican Philosophical Quarterly JHIJournal of the History of Ideas JHPJournal of the History of Philosophy JPJournal of Philosophy PASProceedings of the Aristotelian Society PBPhilosophical Books PQPhilosophical Quarterly PRPhilosophical Review RIPRevue Internationale de Philosophie RMReview of Metaphysics TLSTimes Literary Supplement Other abbreviations should be obvious enough, and mainly follow the British Standard (no. 4148). ANSCOMBE, G. E. M. 'Rules, Rights, and Promises', Midwest Studies in Phil. 3, 318-23. ARMSTRONG, D. M. Universals and Scientific Realism, vol. 2: A Theory of Universals, 85-90. Cambridge. ATTFIELD, R. God and the Secular, esp. chs. 5-6. Cardiff. 132. BAIER, A. 'Hume's Analysis of Pride', JP 75, 27-40. (on Davidson 1976) BALDI, M. 'Le edizioni italiane dei Saggi economici di David Hume', Riv. crit. Stor. FiI. 33, 275-96. BARNOUW, D. 'Skepticism as a Literary Mode - Hume, David and Musil, Robert', Mod. Lang. Notes 93, 852-70. BASU, D. K. 'Who is the Real Hume in the Dialogues?', Indian Phil. Q. 6, 21-8. BEAUCHAMP. see ROBINSON. BECK, L. W. Essays on Kant and Hume. New Haven & London, (includes reprints of his 1967a and b, and 1974, and the first Eng. tr. of his 1969; also a new paper,? Prussian Hume and a Scottish Kant', on pp. Ill ff) BLACKMAN, L. L. 'The Logical Impossibility of Miracles in Hume', Int. J. Phil. Relig. 9, 179-87. BOSS, G. "1I Promise": Les fonctions du langage chez Hume et Austin', Revue Théol. et Phil. 110, 29-48. BRACKEN, H. M. 'Bayle, Berkeley, and Hume', EighteenthCentury Studies 11, 227-45. BROWNSEY, P. F. 'Hume and the Social Contract', PQ 28, 132-48. BURKE, J. J. 'Hume's History of England: Waking the English from a Dogmatic Slumber', Studies in 18th-century Culture 7, 235-50. CAPALDI, N. 'Hume as Social Scientist', RM 32, 99-123. CARNIE, R. H. 'The Hume-Hailes Relationship', Forum for Mod. Lang. Studies 14, 289-303. CARTWRIGHT, N. 'Comments on Wesley Salmon's "Science and Religion..."', Phil. Studies 33, 177-83. COHEN, Benjamin. 'Contrariety and Causality in Hume', Hume Studies 4, 29-39. CONNIFF, J. 'Hume on Political Parties: The Case for Hume as a Whig', Eighteenth-Century Studies 12, 150-73. CUMMINS, R. 'The Missing Shade of Blue', PR 87, 548-65. DOUBLE, R. 'Hume's Empirical Argument for Empiricism', Sth J. Phil. 16, 329-38. 133. ERDE, E. L. 'Founding Morality: "Hume v. Plato" or "Hume & Plato"?', S. -west. J. Phil. 9, 19-25. FARR, J. 'Hume, Hermeneutics, and History: A "Sympathetic" Account', Hist. & Theory 17, 285-310. FLEW, A. 'Inconsistency within a Reconciling Project', Hume Studies 4, 1-6. GASKIN, J. C. A. Hume's Philosophy of Religion, (xi, 188 pp.* London. [Times Higher Ed. Suppl. 21 July (1978), 17; TLS 28 July (1978), 863; RB 20 (1979), 68-71] GINSBERG, R. 'Hume and the Social Contract', EighteenthCentury Life 4, 91-4. GUPTA, G. 'Another Look at the Buddha-Hume "Connection"', Indian Phil. Q. 5, 371-86. GUPTA, R. 'Certain Aspects of the Causal Theories of the Buddhist, Hume and Mill', Indian Phil. Q. 5, 319-35. HAAKONSSEN, K. 'Hume's Obligations', Hume Studies 4, 7-17. HACKING, I. 'Hume's Species of Probability', Phil. Studies 33, 21-37. HALL, R. Fifty Years of Hume Scholarship: A bibliographical guide. (x, 150 pp.) Edinburgh. [British Book News... (shrink)

In New Essays on Human Understanding, book II, chapter xxi Leibniz presents an interesting picture of the human mind as not only populated by perceptions, volitions and appetitions, but also by endeavours. The endeavours in question can be divided to entelechy and effort; Leibniz calls entelechy as primitive active forces and efforts as derivative forces. The entelechy, understood as primitive active force is to be equated with a substantial form, as Leibniz says: “When an entelechy – i.e. a primary or (...) substantial endeavour – is accompanied by perception, it is a soul” (NE II, xxi, §1; RB, 170). What about efforts, then? One is certainly the will. In NE, II, xxi, §5 Leibniz argues that volition is the effort (conatus) to move towards what one finds good and away from what one finds bad and that this endeavor arises from the perceptions we are aware of. As an endeavour results in action unless it is prevented, from will (which is always directed to the good) and power together follows action. However, this is not so simple. Leibniz argues that there is also a second class of efforts: “There are other efforts, arising from insensible perceptions, which we are not aware of; I prefer to call these ‘appetitions’ rather than volitions” (NE II, xxi, §5; RB, 173). Although there are appetitions of which one can be aware, usually these appetitions arise from the insensible petite perceptions and are consequently affecting us subconsciously. Now, although all minute perceptions are confused perceptions, they are always related to pleasure and displeasure and also to perfection and imperfection. From this follows that there can be different efforts present in the soul at the same time: the will which is directed to apperceived good and several separate appetitions which lead to different goals, both to those which bring about perfection and pleasure of the mind (joy) and those which bring about displeasure and imperfection (sorrow). These efforts are not only in conflict with each other but may also be in conflict with entelechy. A typical case is perceiving a sensual pleasure. Our entelechy which is always directed to final causes (perfection) may be in conflict with several different appetitions which are related in different ways to the sensual pleasure in question. If our understanding is developed enough, our will resists the temptation posed by the pleasure (agreeing with entelechy), but if the temptation is too strong, the appetitions outweigh the will and the resulting action bring about imperfection and sorrow as it is related to imperfection. In this paper I will argue that deliberation in the human soul is a battle of different endeavors described above: the entelechy in the soul strives according to its law-of-the-series towards its telos (perfection) and the will accompanies it by being automatically directed to the good. This thrust towards the apparent good is aided or hindered by the appetitions which can be thought as derivative forces in the Leibnizian dynamics. Depending on whether the predominant appetitions are related to good or bad desires, the deliberation succeeds or fails in achieving the real good which is the goal of human deliberation. The successs can be facilitated beforehand by developing our understanding so that we are less easily swept away by the derivative forces (NE II, xxi, §19). A central role in this task is played by strong willing. As Martha Bolton has noted in her recent paper, an essential feature of the basic, standing endeavors is that they are continuous – although the power balance in the soul changes from moment to moment, something lingers from our previous volitions. That is why Leibniz argues that we pave way for the future deliberations by our previous voluntary actions (NE II, xxi, §23). In contrast, the appetitions are temporary, fliegende Gedanken as Leibniz says in NE II, xxi, §12. Therefore there is a constant, always changing power balance between two kinds of endeavors in the soul: primitive active force versus derivative forces. I will argue that the behavior of the forces in the soul can be understood with a vectorial model which is related to Leibniz’s early ideas of calculus of variations and which was anticipated by Arnauld and Nicole’s Port-Royal Logic. The central idea in the model is that the options are in tension towards each other and the ratio between them at each moment determines the consequent outcome. The proper relationship between the endeavors is not a simple balance, two options which exhaust each other, but a case where different efforts complement each other: “Since the final result is determined by how things weigh against one another, I should think it could happen that he most pressing disquiet did not prevail; for even If it prevailed over each of the contrary endeavours taken singly, it may be outweighed by all of them together.” Leibniz continues : “Everything which then impinges on us weighs in the balance and contributes to determining a resultant direction, almost as in mechanics” (NE II, xxi, §40; RB, 193). The different endeavors can be understood as vectors leading to different directions and the end result is a certain direction that deliberation takes. The dynamical tension between the different endeavors presents a situation where everything affects everything and the following direction, the resulting volition follows more or less automatically. In Theodicy, §325 Leibniz describes the deliberation as follows: “One might, instead of the balance, compare the soul with a force that puts forth an effort on various sides simultaneously, but which acts only at the spot where action is easiest or there is least resistance” (Huggard, 322) This kind of dynamical tension can be understood in terms of the calculus of variations where there are several possible variations available but where the dynamics of the situation results in the decision taking the “easiest” route which is more or less objectively good depending on the level of the deliberator’s understanding. In his comments to Bayle’s note L of “Rorarius” Leibniz says: “The soul, even though it has no parts, has within it, because of the multitude of representations of external things, or rather because of the representation of the universe lodged within it by the creator, a great number, or rather an infinite number, of variations (Woolhouse & Francks (ed.), ‘New System’ and Associated Texts, 101). This kind of deliberation is comparable to God’s choice of the best world with the difference that God’s understanding is infinite which again results in the fact that the choice is the best possible. Whereas in nature the easiest route taken is always optimal as nature is God’s creation, in men the goodness or badness of men’s actions is dependent on their state of wisdom, that is, how developed their understanding is. The more wise men are, the more metaphysical goodness or perfection follows from their actions. (shrink)

«Hermeneutic» means interpretation, that is, looking from a point of view. In this study we try to interpret from the vital reason, the method of Ortega y Gasset, his and his disciple Julián Marías, the Aristotelian concept of «substance». If life is the radical reality, as Ortega stresses, and the person its programmatic realization, in Marías’ opinion, a vital reason of the concept of οὐσία, means to discover its capacity to understand human life. We will find, as a matter of (...) fact, that there are four limits, essentially, that distance the philosopher from that comprehension. By them, we will find the core of the greatest contradictions of the Aristotelian thought, that has been subject to intense critics throughout its history. We will concern, especially, on the function of language in the Greek conception of reason, on the interpretations that brought to «being» and «entity» as Aristotle’s thought starting point «Hermenéutica» significa interpretar, mirar desde un punto de vista. En este estudio buscamos interpretar desde la «razón vital», el método de Ortega y Gasset y su discípulo Julián Marías, el concepto aristotélico de «sustancia». Si la vida es la realidad radical, como afirma Ortega, y la persona es su realización programática, según entiende Marías, una razón vital de la οὐσία significa descubrir su capacidad de comprensión para con la vida humana. Encontraremos, entonces, que hay esencialmente cuatro límites que desvían de esa comprensión; mediante ellos, habremos encontrado el núcleo de importantes contradicciones del pensamiento aristotélico que han sido objeto de encendidos debates a lo largo de la historia. Nos centraremos, sobre todo, en la función del lenguaje en la concepción de la razón griega, en los supuestos interpretativos del «ser» y del «ente» como puntos de partida del pensamiento de Aristóteles . (shrink)

Breves notas sobre los estudios de la germanística en Cuba.

Este artículo intenta mostrar las ventajas teóricas del paradigma de la ?losofía del lenguaje Este artículo intenta mostrar las ventajas teóricas del paradigma de la ?losofía del lenguaje sobre el paradigma de la ?losofía de la conciencia en relación con el problema clásico de la intersubjetividad. Se analiza en primer lugar la teoría de la intersubjetividad expuesta por Husserl en las Meditaciones cartesianas, a continuación se exponen las críticas fenomenológicas Este artículo intenta mostrar las ventajas teóricas del paradigma de la (...) filosofía del lenguaje sobre el paradigma de la filosofía de la conciencia en relación con el problema clásico de la intersubjetividad. Se analiza en primer lugar la teoría de la intersubjetividad expuesta por Husserl en las Meditaciones cartesianas, a continuación se exponen las críticas fenomenológicas de Schütz y su reinterpretación analítica por parte de Habermas, y finalmente se muestra el modo en que Wittgenstein resuelve el problema de un modo mucho más convincente en las Investigaciones filosóficas Este artículo intenta mostrar las ventajas teóricas del paradigma de la filosofía del lenguaje sobre el paradigma de la filosofía de la conciencia en relación con el problema clásico de la intersubjetividad. Se analiza en primer lugar la teoría de la intersubjetividad expuesta por Husserl en las Meditaciones cartesianas, a continuación se exponen las críticas fenomenológicas de Schütz y su reinterpretación analítica por parte de Habermas, y finalmente se muestra el modo en que Wittgenstein resuelve el problema de un modo mucho más convincente en las Investigaciones filosóficas. (shrink)

La obra pretende aunar la reflexión estética y el ejercicio de la crítica de arte a través de la mirada histórica. La primera parte tiene como hilo conductor cuestiones básicas relativas a la estética francesa del XVIII, entre el ámbito del gusto y el contexto de la belleza, entre la calificada como estética de la ratio y la estética de la "delicatesse". La segunda se centra en la teoría del arte, atendiendo a aspectos concretos del hecho artístico, matizados a su (...) vez entre la observación histórica y el pensamiento contemporáneo. (shrink)

En este artículo se examina de qué manera conceptos en parte comunes y en parte opuestos en Hegel y Ricoeur pueden contribuir a una filosofía práctica, y, en particular, a una ética aplicada, en diálogo interdisciplinario con los saberes que a Ricoeur le merecieron especial atención a lo largo del desarrollo de su pensamiento: la psicología, la historia, el derecho, la política, la teología. Primero se presenta un marco general en torno a los conceptos de razón práctica, conciencia moral y (...) reconocimiento, para después abordar cuestiones más específicas relacionadas con algunas de las disciplinas particulares en las que se emplean estos y otros conceptos en el marco de una reflexión ética aplicada. (shrink)

En este artículo se examina de qué manera conceptos en parte comunes y en parte opuestos en Hegel y Ricoeur pueden contribuir a una filosofía práctica, y, en particular, a una ética aplicada, en diálogo interdisciplinario con los saberes que a Ricoeur le merecieron especial atención a lo largo del desarrollo de su pensamiento: la psicología, la historia, el derecho, la política, la teología. Primero se presenta un marco general en torno a los conceptos de razón práctica, conciencia moral y (...) reconocimiento, para después abordar cuestiones más específicas relacionadas con algunas de las disciplinas particulares en las que se emplean estos y otros conceptos en el marco de una reflexión ética aplicada. (shrink)

Pretendo apresentar uma versão para o português da Introdução ao Jornal Crítico de Filosofia, texto de autoria de Hegel e Schelling. A versão traduzida é antecedida por uma introdução geral na qual procuro esclarecer, em linhas gerais, o contexto intelectual e biográfico no qual o texto surgiu, o significado geral da noção de Unphilosophie, a cuja crítica se dirige o esforço do Jornal ; e, finalmente, o argumento perseguido pelo texto.

Resumen: En este artículo se presenta una interpretación de las tesis fundamentales de Hegel en la Fenomenología del Espíritu acerca de la relación entre tiempo, historia y filosofía especulativa o ciencia. Para Hegel la formación de la conciencia individual hacia la ciencia se conecta con la histor..

Este artículo aborda la ‘tierra natal’ como expresión de la pregunta heideggeriana por ‘el sentido de lo que es’. Técnica y civilización mundial son consideradas aquí como tendencias hacia la homogenización de la experiencia humana y como pérdida de ‘lo propio’ representado en la tierra natal, lo que conduce a la disolución de la diferencia y de la interpelación ética del Otro. La filosofía de Heidegger, por el contrario, permite afirmar la tierra natal como apertura a la interpelación del ‘otro’.